ซอกซอนตะลอนไป (14 กรกฎาคม 2567)
ไต้หวัน ผู้ปฎิเสธรากเหง้าตัวเอง(ตอน18-จบ)
โดย เสรษฐวิทย์ ชีรวินิจ
วัฒนธรรมจีน เป็นต้นธารของวัฒนธรรมในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และ บนเกาะไต้หวัน มีประวัติที่เก่าแก่ยาวนานหลายพันปี ไม่ว่าจะเป็นเรื่องภาษาพูด ภาษาเขียน และ วัฒนธรรมเรื่องอาหารการกิน
ไต้หวันรับเอาตัวหนังสือจีนมาเป็นวัฒนธรรมหลักของตัวเอง และยังคงรักษารูปแบบตัวหนังสือดั่งเดิมตามแบบโบราณเอาไว้ ในขณะที่ ประเทศจีนได้ดัดแปลงตัวอักษรเป็นแบบตัวย่อ เพื่อให้สะดวกแก่การเขียน และ การอ่าน
วัฒนธรรมเรื่องอาหารการกินของจีนมีความลึกซึ้ง ซับซ้อน ตามวัตถุดิบในการปรุงอาหาร และ รสชาติของอาหารก็แบ่งแยกออกเป็นหลักใหญ่ๆ 8 ตระกูลด้วยกัน คือ ตระกูลซานตุง , กวางตุ้ง , อานฮุย , เจียงซู , เจ้อเจียง , ฮกเกี้ยนหรือ ฟุเจี้ยน , เหอหนาน และ เสฉวน
(แผนที่แสดงอาหาร 8 ตระกูลของจีน – ภาพจาก เฟซบุ๊ค LEVEL UP CHINA บุกตลาดแบบจีนๆ)
แต่ละตระกูลมีกรรมวิธีในการปรุง และ รสชาติที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน แต่ที่มีบทบาทมากในประเทศไทยก็คือ ตระกูลกวางตุ้ง ซึ่งแบ่งแยกย่อยลงไปได้อีกหลายจำพวก เช่น อาหารแต้จิ๋ว อาหารไหหลำ อาหารแคะ เป็นต้น
ประสบการณ์ในการเดินทางไปไต้หวันเมื่อต้นปีนี้ เป็นความผิดหวังอย่างแรงเกี่ยวกับอาหารไต้หวัน พูดตรงๆเลยว่า ไร้รสชาติ ไร้ที่มาที่ไป และ คุณภาพแย่มาก
อาหารที่เสริฟในร้านอาหารทั่วไป ไม่มีรสชาติที่จะสามารถอ้างอิงได้เลยว่า มีต้นกำเนิดจากตระกูลอาหารจีนตระกูลใดจาก 8 ตระกูลที่ว่ามาเลย และยังไม่สามารถสำแดงความเป็นวัฒนธรรมส่วนตัวของไต้หวันได้อีกเช่นกัน
อาหารไต้หวันจึงไม่จัดอยู่ในทำเนียบอาหารที่ควรไปลิ้มลองแต่อย่างใด
(ปาท่องโก๋ และ น้ำเต้าหู้ของร้านดังในไทเป เน้นปริมาณ ไม่เน้นคุณภาพ-ภาพโดยผู้เขียน)
ร้านขายปาท่องโก๋ กับน้ำเต้าหู้ ที่มีชื่อเสียงในไทเป จนมีคิวยาวเหยียดจากชั้นสองลงมาถึงถนนชั้นล่าง ที่มีคนชมมากมายก็ไม่มีความอร่อยใดๆเป็นพิเศษควรค่าแก่เวลารอเข้าคิวเลย
บนถนนคนเดินขายอาหารตอนกลางคืนที่มีอยู่เกือบทุกเมืองของไต้หวัน แต่เดินจากหัวถนนจนสุดปลายถนนกลับไม่มีอาหารร้านใดที่ชวนให้เข้าไปทานเลย
(ถนนคนเดินกลางคืน ซึ่งบรรยากาศมีเสน่ห์มาก แต่อาหารไม่ได้เรื่อง-ภาพโดยผู้เขียน)
อาหารแทบทุกอย่างเสริฟกันแบบเย็นเยียบ ไม่ว่าจะเป็นพวกปีกไก่ ตีนไก่ หรือ เครื่องในไก่ ซึ่งห่างไกลจากคำว่า “อาหารจีน” อย่างที่สุด
สุดท้ายเมื่อไม่มีอะไรทาน พวกเราเดินมาถึงร้านขายก๋วยเตียวและเกี๊ยวร้อนๆ ก็เลยลองสั่งมาชิม ปรากฎว่า น้ำแกงจืดสนิทประเภทเดาไม่ถูกว่าเขาต้องการจะทำรสชาติไปในทางใด ซ้ำเกี๊ยวที่เสริฟ ก็เหมือนกัดก้อนหมั่นโถวยัดไส้หมูนิดหนึ่ง
หากหลับตาทานอาหารของไต้หวัน นึกอย่างไรก็นึกไม่ออกว่า เรากำลังอยู่ในประเทศอะไร
(อาหารร้อนที่ได้รับอิทธิพลจากทาโกยากิ ของญี่ปุ่น-ภาพโดยผู้เขียน)
ไต้หวันปฎิเสธการเป็นคนจีน ปฎิเสธวัฒนธรรมของจีน แต่ยังคงใช้อักษรจีน และที่เหมือนเกลียดตัวกินไข่ ก็คือ ไต้หวันยังคงเก็บรักษาทรัพย์สมบัติมีค่าที่เจียง ไค เช็ค แอบขนออกมาจากประเทศจีน แล้วเชิดชูว่าเป็นวัฒนธรรมที่ล้ำค่า
แล้วชาวไต้หวันคิดว่า ตัวเองควรเป็นอะไรดี
ขอจบเรื่องราวของไต้หวันเอาไว้แค่นี้
สัปดาห์หน้า ผมจะพูดถึงเรื่องของอินเดีย ที่เป็นต้นรากของวัฒนธรรมไทยบ้างครับ
